Tag: Family

Fleabag

I’ve been watching the first season of Fleabag, which has been hilarious and, surprisingly, somewhat triggering for me. Most of the time I find myself laughing my arse off, but in those scenes where it becomes clear that everyone is just horrible and all of their relationships are toxic, I just end up getting super triggered. It reminds me of all the relationships in my mother’s side of the family. It makes me cringe and scream inside.

Another Murder

I was just informed that one my uncles, whom I hadn’t seen for probably 5+ years, was murdered in France.

He was a horrible man. I’ve seen him do horrible, violent things. I’ve heard stories of him doing even worse. Due to my father, and step father’s influence, I was spared a lot of his maliciousness. Regardless, I’ve been affected by having him on the periphery of my life most of the time and him intruding on my life some of the time.

The first thing I did when I got the news was break out in a smile. Somewhere it still feels like a relief, even though he was never as big a part of my life as he has been for my sister, for instance. The odd thing is that I probably don’t feel as relieved and happy about it as I would have if I had heard it when I was a teenager, when my exposure to him was much higher. Back then he was a much bigger influence and a much bigger threat.

It also feels strange that only now, when he’s an old man, probably sixty, he were to die. It would have made sense if he had died when he was younger, because he was so much more of a criminal threat.

I think I will have a glass of bubbles tonight, to celebrate.

Advice About Family

Some time ago, a friend of mine asked advice about how to deal with their family. They felt like they were more and more burdensome, didn’t understand them and that they didn’t see any alternative but to cut ties with them. Rereading it again, months later, I am reminded about the lessons I learnt and shared with them, and I wanted to share it here. (It was part of a discussion that involved other people, so I’ve redacted a name in the advice I gave my friend.)

Okay, mijn advies re: je familie. Ik weet dat je niet goed door één deur kan met je familie. En ik weet dat het vermoeiend is om met ze om te gaan, en om gesprekken te voeren met ze, en dat je mogelijk het liefste afziet van de verantwoordelijkheden die gepaard gaan met een actieve relatie onderhouden, maar ik wil je behoeden voor een beslissing die je mogelijk niet meer ongedaan kan maken.

Hoe we het ook wenden of keren, familie daar zit je een beetje mee opgezadeld, en als je geluk hebt dan sluiten ze goed aan op je persoonlijkheid, interesses en doelen, maar vaak ligt dat toch anders. In het westen komen steeds meer mensen erachter dat familie een soort opgelegde verantwoordelijkheid is waar niemand om gevraagd heeft, en dat je je eigen familie kan creëren door je te omringen met de juiste vrienden. Dit ligt geheel in lijn met de filosofie dat je leven een maakbaar iets is, dat niets je in de weg staat om het leven te leiden dat je wilt.

Ik ben van mening dat dit ideaal een illusie is. We moeten nou eenmaal dingen doen, en met mensen omgaan, die we niet altijd even leuk vinden. Strijd en conflict ligt in de aard van de mens net zo veel als genot en genegenheid. Als je altijd moeilijke situaties en lastige mensen uit de weg gaat, hoe moet je dan ooit omgaan met de donkere tijden in een relatie waar je wel om geeft, of überhaupt donkere tijden in je leven? Doorzettingsvermogen, veerkrachtigheid, weerbaarheid zijn belangrijk. Loyaliteit en plichtsbesef ook. Ongeacht of je wel of niet goed met je familie om kunt gaan is één ding onmiskenbaar; de meeste van ons zijn een product van de invloed en omgang met familie. Ze zijn een connectie naar ons verleden en daarom een hele waardevolle bron van inzicht in jezelf.

Zo waardevol dat ik je wil aanraden om geen schepen te verbranden. ████████ vertelde dat hij een brief schreef waarin hij zijn gevoelens uiteen zette in de hoop daar wat sluiting mee te bereiken en misschien begrip bij de andere partij. Ik denk dat dit een goed idee kan zijn, maar niet als je daarna de deur achter je dicht trekt, want dan is het alleen maar het laatste woord willen hebben. Nee, alleen als je hoopt dat het wat verlichting brengt bij de ontvanger van de brief. Als je denkt dat dit nog mogelijk is, dan is het wellicht de moeite waard.

Zo niet, dan zou ik de situatie langzaam laten bekoelen tot een temperatuur wat je bevalt. Maak geen investeringen in de relatie waarvoor je jezelf emotioneel in de schulden moet steken. Neem contact op wanneer je er de emotionele ruimte voor hebt, maar laat de deur open voor toenadering van je familie als ze je nodig hebben. Je kan altijd nog per geval kijken of je wel of niet de moeite wilt of kunt nemen om ze te helpen.

Vlak voordat mijn ouders ziek werden waren Jody en ik op een historisch dieptepunt in onze relatie als broer en zus. Zij stond voor alles wat ik verachte in mensen. Turbulent, onberekenbaar en in mijn ogen emotioneel verstoord en hopeloos onvoorspelbaar. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben. Jarenlang werd ik schreeuwend beschuldigd van emotionele afstandelijkheid, onderworpen aan razernijen en liepen discussies altijd uit de hand als ik het niet met Jody eens was. Ik werd daardoor alleen maar afstandelijker, en kouder, terwijl zij alleen maar harder begon te schreeuwen en heter werd.

Toen werd mijn vader ziek, en kort daarna mijn moeder. Mijn vader ging vrij snel dood. Mijn moeder een jaar later. Ik werd in die tijd gedwongen om meer om te gaan met Jody. Door de lens van een verrotte, gedwongen situatie zag ik haar strijd met zichzelf, met haar omgeving en haar uitbarstingen als een wanhopige manier om toenadering te zoeken, om de wereld te begrijpen, om haar frustratie te uiten. Ik was zo lang bezig geweest met mezelf verdedigen dat ik nooit gekeken had naar waarom ze zich zo gedroeg en waarom ze zich zo uitdrukte. En ik realiseerde me dat een groot deel van mijn persoonlijkheid onlosmakelijk verbonden was met dat van haar. En dat van Robin, en dat van mijn vader, mijn moeder, mijn stiefvader, en alle mensen uit mijn familie waar ik af en toe wat lacherig maar met een diep gevoel van verwondering over vertel. Ik ben mijn familie. Zij zijn mij.

En met de nieuw verworven wijsheid van tijd en omstandigheden ben ik langzaam weer met mijn zusje gaan praten. Ik ben haar weer gaan helpen. Ik ben weer van haar gaan houden. Langzaam. Op mijn tempo. Wanneer ik er ruimte voor had. Ik ben veranderd. Zij is veranderd. Maar nu eindelijk veranderde onze interactie ook. Jaren te laat, maar toch. Het beste wat ik in jaren gedaan heb is mijn schepen niet verbranden.