Lieve mamma,
Ik schreef vorig jaar dat ik je miste en dan ik er steeds meer achter kom dat ik zonder jou mezelf niet goed ken. Ondanks dat ik geen kans meer heb om met je te praten, heb ik het idee nog niet losgelaten dat ik je hierbij nodig heb. Ik probeer het voor mezelf uit te zoeken, maar ik kom er niet heel ver mee. Alle wegen leiden naar vragen die ik aan jou zou stellen.
Ik weet niet waarom, maar angst, twijfel, en verdriet zijn een groot onderdeel van mijn fundament.
Ik denk vaak aan je. We hebben het ook nog heel veel over je. Maar ondertussen zijn we zestien jaar verder, en een hoop van de verhalen die we elkaar vertellen over jou beginnen bijna legendes te worden. Ik ben zo bang dat de waarheid nog verder verwatert, en dat ik nog verder verwijderd van je raak.
Na het schrijven van dit stuk zat ik naar wat muziek te luisteren en aan mijn moeder te denken. Ik haalde een foto van haar naar boven en ik barste in tranen uit. Dat is me al lang niet gebeurd. Het verdriet zit nog steeds vlak onder de oppervlakte. Nu drink ik een glas tequila ter ere van mijn moeder, en hoop ik dat het komende jaar mij meer inzicht geeft in mijn moeder, mijzelf, en mijn verdriet.