My mother used to say that every hour of sleep you get before midnight counts double. Similarly, I think every cocktail you drink before sundown counts for half.
Tag: Mother
Sixteen Years
Lieve mamma,
Ik schreef vorig jaar dat ik je miste en dan ik er steeds meer achter kom dat ik zonder jou mezelf niet goed ken. Ondanks dat ik geen kans meer heb om met je te praten, heb ik het idee nog niet losgelaten dat ik je hierbij nodig heb. Ik probeer het voor mezelf uit te zoeken, maar ik kom er niet heel ver mee. Alle wegen leiden naar vragen die ik aan jou zou stellen.
Ik weet niet waarom, maar angst, twijfel, en verdriet zijn een groot onderdeel van mijn fundament.
Ik denk vaak aan je. We hebben het ook nog heel veel over je. Maar ondertussen zijn we zestien jaar verder, en een hoop van de verhalen die we elkaar vertellen over jou beginnen bijna legendes te worden. Ik ben zo bang dat de waarheid nog verder verwatert, en dat ik nog verder verwijderd van je raak.
Aan een klein meisje
My mother received a poem, written out on a typewriter, from an anonymous sender. She held onto it until her death. It must have been quite special to her. Having read it, I can understand why.
Aan een klein meisje
Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn an’dre muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn hier niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen…
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.Annie M.G. Schmidt
Fifteen Years
Lieve mamma,
Het is vijftien jaar geleden dat ik je voor het laatst heb gezien. Ik ben blij om je te vertellen dat het nog steeds goed met me gaat. Jouw afscheid werd met de jaren makkelijker, maar daar lijkt nu echt een einde aan gekomen te zijn. Ik schreef al eerder dat ik eerst je miste omdat ik bang was, en dat ik je steeds meer begon te missen omdat ik je miste als ouder. Dat gevoel wordt alleen maar sterker.
Ik begin mezelf nu pas goed te leren kennen, en er zijn erg veel eigenschappen en trekjes die ik heb waar ik de herkomst niet goed van ken, of niet goed begrijp hoe ze zich over de jaren ontwikkeld hebben. Daar heb ik jou voor nodig, iemand die mij dat vergezicht kan bieden. Ik besef me, natuurlijk veel te laat, hoe belangrijk dat is. Ik wou dat ik meer tijd met je had kunnen spenderen.
Ik heb je nodig om mij te vertellen wie ik ben.
Generational Trauma
When my mother got very ill in 2007 I spoke to hear a lot about family. She shared a lot of things with me that she had never shared before; about our family, about our heritage, about her upbringing, and some of the troubling things she had to endure. Some of the things she shared explained some of her very fundamental traits. What was remarkable is how aware she was of how the damage she sustained had influenced her attitudes and behaviours.
Life has not always been kind to my mother. Part of that unkindness was because my grandmother had been ill-equipped as a mother due to life being unkind to her. My grandmother did the best she could, given the post-world war circumstances she had to survive in. She made choices that, in hindsight were probably not the wisest, but she made them in order to survive. Stress makes your planning horizon shorter, and when the stress becomes institutionalised it turns into trauma, often locking you in that short term thinking. Her trauma impacted how she raised my mother the best she knew how, but like so many others who suffered trauma, could not keep herself from traumatising her daughter.
My mother’s life was not easy, but it was a hell of a lot easier than my grandmother’s. So the trauma, which was passed down from one generation to the other, became a little less. She was able to sooth some of the pain and heal some of the trauma and make better choices for herself. Better, but not always good. Her horizon expanded a little bit, when compared to my grandmother’s. She did the best hat she could in raising her children. She set me up with slightly less trauma, to make slightly better choices and therefore a slightly better life.
It is undeniable, however, that I have traits and display behaviours that are dysfunctional, which I can trace back to my mother’s dysfunctions, which in turn I can trace back to my grandmother’s dysfunctions, which in turn are linked to the things she had to do (the person she had to become) during the war. This is what I understand to be generational trauma. With a bit of luck you can diminish it with each generation, but if you are not that fortunate, you pass it along to, or even exacerbate it for the next generation.
Two weeks ago one of my friends, a person I have known for decades, made a heartless comment when we were discussing the Netherlands considering apologising for their role in the transatlantic slave trade. He mocked the idea that such a move would make any difference and cynically joked that he wanted an apology for WWII. At best he suggested that generational trauma does not exist, at worst he suggested that even if it did exist, he wasn’t suffering from it (which I doubt) and therefore nobody should be.
He’s well aware of me, my life and I’ve shared things with him about my family, their struggles and my own. His comments and callousness really hurt me and I’m not entirely sure what to do with that.
