Lieve Pappa

Je bent morgen jarig, en ik kon me geen betere gelegenheid bedenken om je een brief te schrijven dan deze. Ik wijk dit keer af van de psuedo-traditie van handgeschreven verjaardagsbrieven, oh, en nog mijn excuses voor het uitblijven van een brief vorig jaar. Mamma was al erg ziek en ik had die periode andere dingen aan mijn hoofd. Gelukkig weet ik dat ik je goedkeuring had gekregen om een jaartje over te slaan onder die omstandigheden, dus wees gerust, ik voel me niet (al te) schuldig erover.

Er is afgelopen jaar best veel gebeurd. Mamma is dood, Jody is op zichzelf gaan wonen (ik zei toch dat het heus wel zou gebeuren), relatie naar de Filistijnen, en poen problemen. Het is er ten opzichte van het voorgaande jaar niet echt beter op geworden maar ik ben er van overtuigd dat dit jaar beter zal zijn! Wellicht dat het even erger moet worden voordat het weer beter wordt (iets waarmee ik waarschijnlijk mezelf al drie jaar op de been hou) maar verbeteren zal het! Ik wandel de weg van zowel het cynisme als het optimisme, net als jij, pappa.

Ik denk dat je wel trots zou zijn op mij, ookal weet ik zeker dat je me weer voor stommeling zou uitmaken dat er mij een mooie vrouw ontglipt is. Wat was je teleurgesteld toen ik je vertelde dat het uit was tussen Eva en mij! Het was altijd jouw lievelingetje ondanks dat ze je bijna vermoord heeft met haar verkoudheid. :) (Oh, da’s een smiley, pap, daar moet je misschien maar even aan wennen. Ik weet het, ik weet het! Het is luiheid.) En ja, nu met Moulsari is het ook niet goed gekomen. Ik weet dat je van haar hield, maar wel op een andere manier dan van Eva, toch? Je was volgens mij een beetje geintimideerd door het klassenverschil, maar ik vond dat altijd een beetje vreemd. Je was verdomme de zoon van een zeer gerespecteerd chirurg. Mensen herkennen nog steeds mijn naam, en sommige daarvan leggen de connectie naar doktor Steinmeijer ipv naar jouw escapades! ;) (Knipoogje, pap.) Je zag waarschijnlijk ook avontuur, reizen en een welvarende toekomst bij haar. Ik ook, ik keek er wel naar uit, maar het mocht niet baten. Zij hield ook heel veel van jou, pappa. Helaas was de laatste keer dat jij haar zag een beetje moeilijk voor haar, omdat je in je delirium niet goed meer wist wie je voor je had. Dat heeft haar volgens mij op dat moment best wel pijn gedaan, maar ik hoop dat ze wist hoe onder de indruk je was van haar.

De crematie-ceremonie die voor je gehouden is was erg mooi, en Bonte heeft ook nog gesproken, daar was ik wel blij mee. Het is zo’n dichter, en wie beter om een aantal laatste woorden te zeggen dan hij en ik. Het was erg moeilijk om zo afscheid van je te nemen, zeker met honderd man voor je snufferd, maar ik heb ook die laatste plicht gedragen. Bonte…daar moet ik ook nog langs. Hij was ook op de crematie-ceremonie van mamma, als ik me niet vergis, maar ik heb toen niet lang met hem kunnen praten. We zijn, net als met jou crematie, bij iedereen langsgeweest om de uitnodigingen te versturen, en ook ditmaal zijn we bij Bonte blijven hangen voor een drankje. Helaas had hij andere verplichtingen dus we moesten het kort houden. Daarnaast ligt zijn Antoni van Leeuwenhoek nog steeds op de plank, nog steeds ongelezen. Ik moet daar binnenkort eens aan beginnen, dan heb ik wat om over te praten als ik hem de volgende keer zie. Ik denk nog vaak aan de voordracht die hij hield op jouw crematie, zo mooi, zo soepel, zo grappig en zo verdrietig. Net als jij, pappa! Als ik er aan denk, nu, dan zit ik nog steeds met tranen in m’n kokers. Ik ben erg jaloers op Bonte, want wat had ik jou toch graag gekend toen je nog jong was. Zo stoer en intelligent en zo’n rebel.

Ik mis je zo, zo veel.