Mijn Zussie
I love this photo of us.
Thirteen Years
Lieve mamma,
Het is dertien jaar geleden dat ik je voor het laatst heb gezien, en ik wilde je laten weten dat het goed met me gaat. Ik ben gelukkig in mijn relatie, wat je altijd het belangrijkste vond. Ik denk dat je Joasia heel erg leuk had gevonden. Het is jammer dat je haar niet hebt mogen kennen. We wonen nog steeds in Engeland, en hebben onlangs een huis gekocht. Met een mooie tuin; eentje waarin je waarschijnlijk fijn had kunnen keutelen. Dat idee maakt me blij.
Het gaat ook goed met mijn werk. Het blijft een means to an end, en is voornamelijk zodat ik financieel stabiel ben en de overvloed kan gebruiken voor hulp en plezier, ookal is dat laatste moeilijk geweest de laatste paar maanden tijdens de pandemie.
Ook vriendschappen zijn moeilijk geweest door de pandemie de afgelopen paar maanden. Mensen hebben het moeilijk met de isolatie en ik ben niet altijd een fantastische vriend. Mijn verhuizing naar Engeland heeft het niet makkelijker gemaakt, ondanks dat ik een paar leuke mensen heb ontmoet hier. Jody en ik praten veel sinds ik ben verhuisd, maar mijn vriendschap met Robin is niet zo sterk als dat het is geweest. Hij is met andere dingen bezig, en ik ben er niet.
Ik denk vaak aan je; meestal zonder verdriet, maar dat is wel moeilijk. Soms lijkt het moeilijker met de jaren. Aanvankelijk miste ik je omdat ik bang was, en je was weg, en ik had niemand die me kon opvangen als ik viel. Maar nu mis ik je omdat ik je mis. Bij je zijn, met je praten, je dingen vragen, en dingen leren. Ik heb zo’n spijt dat ik je niet meer gevraagd heb. Ik heb een ouder nodig om me te vertellen wie ik ben. Ik mis zoveel context die alleen jij zou kunnen verschaffen.
Ik zou echt alles geven voor een paar extra jaren. Alles.
And it was cold and it rained, so I felt like an actor
And I thought of Ma and I wanted to get back there
Your face, your race, the way that you talk
I kiss you, you’re beautiful, I want you to walk
We’ve got five years, stuck on my eyes
Five years, what a surprise
We’ve got five years, my brain hurts a lot
Five years, that’s all we’ve got
A Matter of Confidence
Consistently, throughout my life, the people around me have always been more confident about my abilities to accomplish things than I have. I can remember that as far back as high school, where I had a geography teacher who had a very high opinion of me, even though he was not a particularly warm man. It has never boosted my confidence. The pressure of people’s expectations has always been quite daunting.
Ironically, the only period and place where I did not have people around who believed in me more than I believed in myself was during the last few years at my previous place of employment. I wonder whether that is the reason I look back on that period with so much regret.
Family History: A Dream About My Mother
This morning I woke up from a very vivid dream. I had spent the day with my mother, going around Hoorn and visiting the sites. We talked about history, of the town, of our family and of ourselves. She filled in gaps, cleared up misunderstandings, put things in context and explained things that I was sometimes too young to understand. Then we had a meal together somewhere in the harbour of Hoorn. It was a good day.
There are so many things that are unclear about our family, about our origin, about the feuds and the fights and about everything which has had an incredible impact on my personality. So much understanding has been lost regarding the generational trauma which has been passed down. Gypsies, Jews, the war, Rotterdam, Katendrecht, poverty, Hoorn, a big family, a secret, second family, physical abuse, sexual abuse, death…
It’s unfortunate that I don’t have the relationship with the few remaining family members of my mother’s generation where I can go to have conversations about some of the things which have happened during my childhood and what caused them. I miss having someone who can augment, correct, corroborate and validate some of the history; like a tribal elder.
